Pan, gdy się w sercu przyjmie, jest jak kwiat,

spragniony ciepła słonecznego.

Więc przypłyń, o światło z głębin niepojętego dnia

i oprzyj się na mym brzegu.

Płoń nie za blisko nieba

i nie za daleko.

Zapamiętaj, serce, to spojrzenie,

w którym wieczność cała ciebie czeka.

Schyl się, serce, schyl się, słońce przybrzeżne,

zamglone w głębinach ócz,

                                                                                                       nad kwiatem niedosiężnym,

                                                                                                        nad jedną z róż.

***

Jest we mnie toń przeźroczysta,

dla mych oczu zasnuta mgłą -

kiedy, jak potok upływam zbyt bystro,

na tak głębokie nie zasługuję dno.

Tam Pan mój co dzień przychodzi i pozostaje -

smuga krwi gdy zatapia się w śnieg -

- i poznany wzajemnie poznaje

i wzajemną obfitością tchnie.

Gdyby wtedy ktoś toń przeźroczystą

potrafił odsnuć z mgły,

ujrzano by - w jakiej nędzy -

ujrzano by - w kim -

i ujrzano by - jaka światłość

zalewa przyćmioną toń,

ujrzano by - w sercu ludzkim,

najprostszym z słońc.